ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΚΙΩΝΗΣ

10/5/2003

Premio Internazionale Carlo Scarpa per il Giardino

Fondazione Benetton, Treviso

Γνώρισα τη δουλειά του Δημήτρη Πικιώνη μέσω μιας εργασίας διερμηνείας που μου είχε αναθέσει το Ίδρυμα Μπενετόν σε συνεργασία με το Ελληνικό προξενείο το 2003. Επρόκειτο για την απονομή του Ετησίου Διεθνούς βραβείου Σκάρπα, που απονέμεται κάθε χρόνο στις καλύτερες διαμορφώσεις τοπίων όλου του κόσμου. Για την εξαιρετική αρχιτεκτονική του εργασία, της διαμόρφωσης του περιπάτου κάτω από την Ακρόπολη και τησ πρόσοψης του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη, τιμήθηκε μετά θάνατον από το φημισμένο Ιταλικό Ίδρυμα της πόλης του Τρεβίζο.
Στην απονομή του βραβείου παρευρέθησαν η κόρη του αρχιτέκτονα κ. Αγνή Πικιώνη αρχιτέκτων και αυτή (φωτογραφία ), η κ. Χάρις Καλλιγά τότε Διευθύντρια της Γενναδείου Βιβλιοθήκης, αρχιτέκτων και ο σύζηγός της αρχιτέκτων κ. Αλέξανδρος Καλλιγάς .
Στην press confrence όπου είχα αναλάβει την διερμηνεία, έλαβαν μέρος περίπου 25 Έλληνες και Ιταλοί δημσιογράφοι, που υπέβαλαν ερώτήσεις πάνω στην εργασία και το υπέροχο πνεύμα του αρχιτέκτωνα Δημήτρη Πικιώνη και υπογράμμισαν την Οικουμενική του αντίληψη για τη ζωή που επηρέασε έντονα το έργο του!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ανάρτηση αυτού του πόστ και τη μνεία του Δημήτρη Πικιώνη πηγαίνει στην κ. Έφη Γεωργοπούλου όπου με το μπλογκ της αναφέρεται στην έκθεση για το έργο του Πικιώνη στο Μπενάκειο Μουσείο!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΚΙΩΝΗΣ Μυθικός αρχιτέκτονας, ο ζωγράφος, ο φιλόσοφος αλλά και ο μικρόσωμος άνθρωπος με τη σιγανή φωνή και με το σβησμένο τσιγάρο στα χείλη

Ηθελε να γίνει ζωγράφος αλλά έγινε αρχιτέκτονας, αγαπούσε την ποίηση αλλά ήταν φιλόσοφος. Κατηγορήθηκε από άλλους ως παραδοσιακός και από άλλους ως μοντερνιστής. Περίπου μισό αιώνα μετά τον θάνατό του ο Δημήτρης Πικιώνης εξακολουθεί, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, να διχάζει. Κάποιοι τον παρεξήγησαν, κάποιοι δεν θέλησαν να τον καταλάβουν και ασφαλώς υπήρξαν άλλοι που τον φοβήθηκαν. Ούτε καν η διεθνής αναγνώρισή του, ιδίως μετά τη διαμόρφωση στην περιοχή της Ακρόπολης, εκτιμήθηκε όσο θα περίμενε κανείς. Ο λόγος; «Γιατί ο Πικιώνης εξακολουθούσε να θεωρείται από κάποιους ο βασικός υπεύθυνος μιας νέας παραδοσιακής “σκηνογραφίας΄΄ στην ελληνική αρχιτεκτονική και το άλλοθι για την αναζήτηση μιας φασματικής και επιζήμιας ελληνικότητας», όπως λέει ο αρχιτέκτονας και μελετητής του έργου του κ. Δημήτρης Φιλιππίδης. Ετσι απαιτήθηκαν δεκαετίες ώσπου, λίγο πριν από την αλλαγή του αιώνα, να αρθούν- και πάλι όχι εντελώς- οι επιφυλάξεις εναντίον του. Η έκθεση που γίνεται τον Δεκέμβριο στο Μουσείο Μπενάκη με όλες τις αρχιτεκτονικές μελέτες και τις ζωγραφικές δημιουργίες του Πικιώνη ανοίγει όμως και πάλι τη συζήτηση γύρω από τον άνθρωπο και το έργο του.

«Το 1958, με αφορμή μια μετακόμιση από το σπίτι μας της οδού Βιζυηνού στη συνοικία Κυπριάδου, όπου η οικογένεια Πικιώνη έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της,αντίκρισα πρώτη φορά τα ζωγραφικά έργα του πατέρα μου μέσα σε μια μεγάλη ξύλινη κασέλα.O Πικιώνης δεν θέλησε ποτέ να τα παρουσιάσει» αναφέρει η κόρη του κυρία Αγνή Πικιώνη, η οποία έχει παραχωρήσει όλο αυτό το υλικό, ζωγραφικό και αρχιτεκτονικό, στο Μουσείο Μπενάκη. Και σήμερα όμως ακόμη, αν δεν υπήρχαν αυτό το περίτεχνο λιθόστρωτο καμωμένο από λογιών λογιών υλικά στου Φιλοπάππου, ο Αγιος Δημήτρης ο Λουμπαρδιάρης και το περίπτερο με θέα την Ακρόπολη, όλα καμωμένα από τον ζωγράφο, αρχιτέκτονα, καθηγητή Πικιώνη, για τον πολύ κόσμο θα ήταν άγνωστο το έργο του. Γιατί εκείνος υπήρξε κυρίως στοχαστής και ερευνητής, όχι ένας επαγγελματίας με την τρέχουσα έννοια του όρου.

Ανθρωπος ιδιόμορφος, προσωπικότητα αντιφατική θεωρείτο ο Δημήτρης Πικιώνης (1887-1968) από την εποχή ακόμη που ήταν στη ζωή. Μικρόσωμος, με σιγανή φωνή, ένα σβησμένο τσιγάρο μονίμως στα χείλη και με συμπεριφορά ανεπιτήδευτη αλλά και παράξενη, που μόνο καθηγητή δεν θύμιζε, θα πρέπει να προκαλούσε αμηχανία στους συνομιλητές και στους φοιτητές του. Από την άλλη, είναι τεκμηριωμένο ότι αντιμετώπιζε τους πάντες με την ίδια προσοχή και σοβαρότητα, χωρίς να ενδιαφέρεται για την παιδεία ή την κοινωνική τους θέση.

Ο δάσκαλος

Επαρση δεν είχε καθόλου, χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι ρωτούσε ακόμη και τους φοιτητές του για τα προβλήματα που τον απασχολούσαν, ενώ παροιμιώδης ήταν η τελειομανία του. Οσο για το μάθημα ο αρχιτέκτονας Γιώργος Κανδύλης λέει: «Πρόγραμμα δεν υπήρχε στη Σχολή και ποτέ δεν ξέραμε το περιεχόμενο του μαθήματος.Και όταν ο Πικιώνης απόκανε να κάνει τον καθηγητή ή να μένει κλεισμένος στην τάξη,μας έλεγε στη μέση του μαθήματος:“Δεν αισθάνομαι πολύ καλά, αν θέλετε βγαίνουμε στον δρόμο και περπατάμε λίγο”και τότε η παράδοση γινόταν στον δρόμο!».

Από την άλλη, αυτός ο οπαδός της περιπατητικής σχολής ήταν και ο μόνος αρχιτέκτονας καθηγητής που έχτιζε δίχως να τοποθετεί την ταμπέλα του, αν και συζητιόταν περισσότερο από όλους. Χρησιμο ποίησε τα υλικά- φυσικά ή τεχνητά, παραδοσιακά ή σύγχρονα- με μια νοοτροπία χειροτεχνική, όπως λέει ο αρχιτέκτονας και μαθητής του κ. Δημήτρης Αντωνακάκης. Το υλικό ήταν εκείνο που τον οδηγούσε, καθώς και ο μάστορας που το χειριζόταν.

Οι φίλοι

«Το 1904 εμπήκα στο Πολυτεχνείο. Ηταν η τάξη του Ορλάνδου, του αείμνηστου Ιωσήφ Πεσταρίνη, που έγινε ένας από τους τέσσεριςπέντε διάσημους ηλεκτρολόγους της εποχής μας και που μαζί του δέθηκα μ΄ αγνή φιλία.Απέναντι στη Σχολή Καλών Τεχνών φοιτούσαν ο Καντζίκης, ο Μπουζιάνης και ο De Chirico. Ο Μπουζιάνης ήταν πολύ άγριος για να τον πλησιάσω.Δεν ανεχόταν μάλιστα τις συχνές και αυθαίρετες επισκέψεις μου στην 7η τάξη όπου δούλευαν.Αντίθετα,με τον De Chirico είχα από τότε στενότατα συνδεθεί,συζητώντας ώρες μακριές κάτω απ΄ τις στοές του Πολυτεχνείου για τη ζωγραφική και τα μελλοντικά σχέδιά μας.Είχα ήδη κάμει τη γνωριμία του Καμπούρογλου και του Περικλή Γιαννόπουλου.Ο πρώτος ήταν ο αθηναίος πρεσβύτης που λες κι εξεπήδησε από αρχαίο ανάγλυφο. O Γιαννόπουλος...Περίμεναν από αυτόν να ΄ναι αυτόπου στην εποχή του δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει...».

Αυτός ήταν ο περίγυρος του Πικιώνη στον οποίο θα προσθέτονταν σύντομα ο Παρθένης- που θα γινόταν δάσκαλός του- και αργότερα ο Φώτης Κόντογλου, ο Παπαλουκάς, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, με τον οποίο θα ιδρύσουν το περιοδικό «Τρίτο μάτι», ο Αγγελος Σικελιανός, ο Βάλτερ Γκρόπιους, ο Εγγονόπουλος, ο Στέρης, ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης, ο Γιάννης Τσαρούχης κ.ά. «Ενα βράδυ στο Σύνταγμα μου εξήγησε τι ωραία που ήταν τα νεοκλασικά σπίτια το βράδυ με τον λίγο φωτισμό και έλεγε πως ο παλιωμένος σοβάς είναι σαν δέρμα ανθρώπινο» αφηγούνταν ο Γιάννης Τσαρούχης. Φίλοι κι εχθροί θα συνέχιζαν τη συζήτηση για πολύ μετά τον θάνατό του κρατώντας σταθερά τις θέσεις τους. Ισως τώρα, ύστερα από αυτή την έκθεση, να λυθούν οριστικώς οι παρεξηγήσεις. ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΠΙΚΙΩΝΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Το Σχολείο στα Πευκάκια, σημαντικό έργο για την ιστορία της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής (1932).Κύριο χαρακτηριστικό της σύνθεσης είναι η σοφή διάταξη των όγκων σε ένα εξαιρετικά δύσκολο οικόπεδο.

Διαμόρφωση χώρων γύρω από την Ακρόπολη και τον λόφο Φιλοπάππου,ο Αγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης και το Τουριστικό Περίπτερο Φιλοπάππου Παιδική Χαρά, λεωφόρος Ελ. Βενιζέλου στη Φιλοθέη Δημοτικό Σχολείο στα Πευκάκια, Λυκαβηττός Οικία Ευθυμιάδη-Μενεγάκη, Γρυπάρη 1 στην Κυπριάδου Οικία Ποταμιάνου, Νιόβης και Β. Παύλου 1 στη Φιλοθέη Πολυκατοικία, Χέυδεν 27, πλατεία Βικτωρίας Οικία Σταματοπούλου, Αγίας Λαύρας και Λασκαράτου στα Πατήσια Ξενοδοχείο «Ξενία» των Δελφών Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης.

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ
Σάββας Κονταράτος
Ομότιμος καθηγητής Αρχιτεκτονικής

«Για τον Πικιώνη το σχέδιο ήταν ένα εκφραστικό μέσον που όφειλε να αποδίδει εικαστικά τον χαρακτήρα του αρχιτεκτονήματος και του περιβάλλοντος χώρου πριν από την υλοποίησή τους.Στο τέταρτο έτος σπουδών μας,θυμάμαι καλά,μας είχε δώσει ως θέμα τη διαμόρφωση του προκηπίου της έπαυλης Ποταμιάνου στη Φιλοθέη που απασχολούσε και τον ίδιο. Την ημέρα παρουσίασης των εργασιών μας ο Πικιώνης καθισμένος σ΄ ένα σχεδιαστήριο έβλεπε,σχολίαζε χαμηλόφωνα και διόρθωνε ένα ένα τα σχέδια που είχαμε εκπονήσει.Ενας συμφοιτητής μας,όμως,ακραιφνής μοντερνιστής,του παρουσίασε μια κάτοψη του προκηπίου με τα δέντρα σχεδιασμένα σαν απλούς κύκλους.

“Τι είναι αυτά;”ρώτησε ο δάσκαλος.“Δέντρα”απάντησε ο φοιτητής. “Ετσι σχεδιάζονται τα δέντρα;”ξαναρώτησε ο δάσκαλος.Και ο φοιτητής με περισσή αυτοπεποίθηση:“Γιατί όχι;Αφού έτσι προσδιορίζω τη θέση τους,το μέγεθος του φυλλώματός τους και με τη βοήθεια του υπομνήματος το είδος τους”.Ο Πικιώνης,αν και φύσει μειλίχιος,έγινε έξαλλος και αποπήρε τον φοιτητή.Αμέσως μετά σηκώθηκε,κατευθύνθηκε σε μια γούρνα που υπήρχε στο βάθος της αίθουσας,άνοιξε τη βρύση και έβρεξε το κεφάλι του για να συνέλθει.Επιστρέφοντας όμως είπε στον μαθητή του: “Με συγχωρείς, παιδί μου, παραφέρθηκα”.

Ο Πικιώνης συμφωνούσε με αρκετά αιτήματα του μοντέρνου κινήματος στην αρχιτεκτονική αλλά απέστεργε ορισμένες ακραίες θέσεις του.Ιδιαίτερα τον ενοχλούσε το δόγμα του φονξιοναλισμού,ότι δηλαδή κατά τον σχεδιασμό ενός αρχιτεκτονήματος το πρωταρχικό μέλημα είναι η σωστή λειτουργία του,από την οποία θα προκύψει λίγο-πολύ αυτόματα και η μορφή του.Εδώ ο Πικιώνης αντέτασσε ως επιχείρημα μια φράση που έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου:“Δεν αγαπάς μια γυναίκα για την καλή λειτουργία των σπλάχνων της”».

Δημήτρης Φατούρος
Ομότιμος καθηγητής Αρχιτεκτονικής

«Το Πάσχα του 1952 σε μια εκδρομή στη Μακεδονία μείναμε και πέντε ημέρες στη Θεσσαλονίκη.Από όλες τις εκδοχές που είχαμε για την παραμονή μας εκείνος επέλεξε τη δυσκολότερη.Ενα σπίτι στον προσφυγικό συνοικισμό της Αγίας Φωτεινής που έχει κατεδαφιστεί σήμερα και στη θέση του χτίστηκε η Πολυτεχνική Σχολή.Ηταν ένα πολύ μικρό δωμάτιο,χαμηλοτάβανο,με δάπεδο από πατημένο χώμα,ήθελε όμως να μείνει εκεί για να μάθει τη λειτουργικότητα ενός τόσο μικρού σπιτιού και πώς ζούν οι άνθρωποι σ΄ αυτό.Το ίδιο καλοκαίρι δούλεψα μαζί με άλλους δύο συμφοιτητές δίπλα στον Πικιώνη για τα χρώματα του ξενοδοχείου του ΕΟΤ στους Δελφούς και αργά τα βράδια κάναμε περιπάτους έξω από το χωριό,στον δρόμο προς την Ιτέα,ακούγοντας τους ήχους του αγροτικού χώρου.Ο Πικιώνης μάς μιλούσε για τα μαντριά με παράδειγμα ένα εκτεταμένο σύνολο λίγο πριν από την Αράχοβα.

Είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στην αρχιτεκτονική ο Πικιώνης.

Συνιστά ένα συντακτικό που,ενώ φαίνεται ότι δίνει προτεραιότητα στις μορφολογικές,στυλιστικές αναφορές,ωστόσο συχνά τονίζει τις έμμεσες συσχετίσεις του μοντέρνου κινήματος με το διαχρονικό συντακτικό της ελληνικής αρχιτεκτονικής».

Δημήτρης Αντωνακάκης
Αρχιτέκτονας

«Αντίθετα απ΄ ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς,ο Πικιώνης είχε χιούμορ.Θυμάμαι πως όταν δούλευα στα έργα της Ακρόπολης,φοιτητής ακόμη,είχα παρακαλέσει κάποιον από τους μαστόρους να μου μάθουν να πελεκώ την πέτρα.Εκείνος ήρθε από πάνω μου και με παρατηρούσε και ξαφνικά λέει:“Πρόσεξε,θα σκοτώσεις κανένα μυρμήγκι και δεν είναι σωστό να πάει από καλέμι”. Η τελευταία φορά που τον είδα πάντως ήταν λίγο προτού πεθάνει.Τον βρήκα μπροστά σ΄ ένα περίπτερο.Ηταν η τρίτη ημέρα της πρώτης αντιστασιακής δίκης.Δικτατορία.Διάβαζε τους τίτλους των εφημερίδων.Μου κράτησε το χέρι.Αισθάνθηκα ότι,όπως κι εγώ,ήταν πολύ συγκινημένος.Θυμάμαι τα λόγια του:“Δεν άφησαν τίποτα όρθιο...Πού πάει πάλι ο τόπος...Τι ντροπή”. Σήκωσε το κεφάλι του,έγειρε πίσω το σκυφτό κορμί και με κοίταξε.Θυμάμαι ακόμη τα μάτια του πελώρια πίσω από τους μεγεθυντικούς φακούς. “Πρέπει να κρατηθούμε”μουρμούρισε και μου έσφιξε το χέρι με απίστευτη για έναν γέροντα δύναμη κάμποση ώρα.Δεν είπαμε άλλο,αν θυμάμαι καλά.Υστερα χάθηκε μες στους περαστικούς μικροκαμωμένος και αδύνατος».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artid=365504&dt=07/11/2010#ixzz17ynNi9D8

Immagini di Blogger

Immagini di Blogger

INTER NETWORK CONFERENCE - SEPTEMBER 16-18

Inter Network Conference, September 16-18, Malta 2010
Σάββατο 25 Σεπ. 2010
Φερράρα
Ημερολόγιο καταστρώματος
Τώρα που τα φώτα της σκηνής χαμήλωσαν και πριν πέσει η σκόνη της λήθης, αρχίζει ο απολογισμός του τι είδα, τι άκουσα και τι αποκόμισα από το συνέδριο της Inter Network Conference, September 16-18, Malta. http://sites.google.com/a/oafmalta.org/inter-network-conference-malta/
Το συνέδριο αυτό ήταν το τελευταίο καθήκον του Inter Network ευρωπαικού προγράμματος, που έβλεπε εταίρους από όλη την Ευρώπη να συνεργάζονται σε μια κοινή πλατφόρμα με γνώμωνα την διαπολιτισμική εκπαίδευση. Την οργανωτική ευθύνη του Συνεδρίου είχε ο κ. Antoine Gambin πρόεδρος του ιδρύματος Opportunities Aid Foundation, και το επιστημονικό μέρος συντονίστηκε από την Ισπανίδα καθ. Patricia Mata. Έλαβαν μέρος διαπρεπείς επιστήμονες, σε θέματα Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης, μεταξύ των οποίων ο καθ. Agostino Portera, από το Πανεπιστήμιο της Βερόνα, ο επίκουρος καθ. Paul Gorski από το Πανεπιστήμιο George Masson, η επίκουρη καθ. Νεκταρία Παλαιολόγου από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, η επίκουρη καθ. Michele Kahn από το Πανεπιστήμιο Clear Lake, o επίκουρος καθηγητής Mikael Luciak, οι οποίοι εκπροσώπησαν με τις εργασίες τους το Διεθνή Φορέα Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης και στήριξαν το Συνέδριο. Eπίσης, η καθ. Krystyne Bleszynska από το Πανεπιστήμιο Βαρσοβίας και άλλοι των οποίων οι παρουσιάσεις υπάρχουν στα πρακτικά του συνεδρίου που θα βρείτε στα συννημένα.
Ένα από τα θέματα του συνεδρίου ήταν η επιμόρφωση των διδασκόντων σε θέματα διαχείρισης της διαπολιτισμικότητας, όπως η επιτυχής ένταξη στην τάξη αλλοδαπών μαθητών, η διαχείρηση μιας πολυπολιτισμικής τάξης, ο ρόλος της δραματοποίησης σε μια πολυπολιτισμική τάξη. Άλλο ενδιαφέρον θέμα υπήρξε το θέμα του συμποσίου που συντονίστηκε από την καθ. Νεκταρία Παλαιολόγου Λέκτορα του Παιδαγωγικού τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου της Φλώρινας, με θέμα” Μέθοδοι διδασκαλίας σε διαφόρους λαούς σε πολυπολιτισμικές τάξεις”.
Εδώ βλέπουμε τον καθ. Γιώργο Μαυρομμάτη από το Πανεπιστήμιο Αλεξανδρούπολης, στην παρουσίαση του με θέμα την “Καταπολέμηση της Ισλαμοφοβίας σε μια πολυπολιτισμική τάξη”, σε μια διάλεξη σε θέματα Ισλαμοφοβίας. H παρουσίαση μου με θέμα την διδασκαλία ξένης γλώσσας μέσω της λογοτεχνίας, δηλαδή με διαθεματική προσέγγιση. Στην παρουσίαση αυτή , υπογραμμίζεται η διάχυση της ελληνικής γλώσσας και η συμβολή της ως πρώτης lingua franca κατά την διάρκεια της Ελληνιστικής Περιόδου. Επίσης αναφέρονται τα εργαλεία και η υποστήριξη που προσφέρει το Διαδύκτιο για την διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας, στους διδάσκοντας, όπως για παράδειγμα οι Φρυκτωρίες με την τράπεζα διδακτικού υλικού, το φόρουμ για τη ανταλλαγή ιδεών και καταπολέμιση της απομόνωσης διδασκόντων. Γίνεται επίσης λόγος για το Ηλεκτρονικό λεξικό της Πύλης και τις Διαδρομές στην διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας ως βοηθήματα για τους διδάσκοντες της ελληνικής σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Παρουσίασε εξαιρετικό ενδιαφέρον το .......η συνέχεια στα πρακτικά του συνεδρίου.
Σας παραθέτω επίσης φωτογραφικό υλικό κατ ευθείαν από τον ιστοχώρο του συνεδρίου, http://sites.google.com/a/oafmalta.org/inter-network-conference-malta/picturegallery

L'INSEGNAMENTO DEL NEOGRECO IN ITALIA !
UN ITINERARIO ATTRAVERSO L'ITALIA DI OGGI PER SCOPRIRE LE VARIE REALTA'
DELL' INSEGNAMENTO DEL NEOGRECO!
PRIMA TAPPA NAPOLI:
A Napoli il Neogreco viene insegnato dalla Professoressa Greca, Sissi Athanasopoulou alla facoltà di Archeologia dell'Università di Suor Orsola Benincasa di Napoli.
La Professoressa, per una sua lodevole scelta, impartisce inoltre lezioni di greco moderno, all'associazione italo greca, "La Stella Di Rodi", di cui è vicepresidente.
Segue in lingua greca un dettagliato articolo sulle attività dell'insegnamento e sull'amore che nutrono i suoi studenti per la Grecia, amore che instancabilmente alimenta la loro bravissima insegnante!
Mi è capitato, come collega, di partecipare e talvolta usufruire anch'io delle sue infinite risorse di entusiasmo e di dedizione per suo lavoro, come segnalazioni di testi di insegnamento, esercizi creati da lei e depositati presso il sito per la diffusione della lingua greca, Fryctories, nozioni e informazioni di ogni tipo riguardanti il nostro lavoro!
Non a caso e non a torto il giornalista dell'inserto del giornale greco di altissima diffusione nazionale "TA NEA" l'ha chiamata, "Ambasciatrice della Grecia",

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ !
ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΙΤΑΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΠΩΣ ΔΙΕΞΑΓΕΤΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ.

ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΝΑΠΟΛΙ:

Στη Νάπολι τα Νέα Ελληνικά διδάσκονται από την καθηγήτρια κ. Σίσση Αθανασοπούλου, στο τμήμα αποφοίτων Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου "Σουόρ Όρσολα Μπενινκάζα" της Νάπολι.
Η καθηγήτρια, με δική της πρωτοβουλία διδάσκει εθελοντικά την Νέα Ελληνική στον ιταλοελληνικό σύλλογο "Το Αστέρι της Ρόδου" όπου είναι και αντιπρόεδρος.

Fast Translation Services http://www.phrat.net/

Fast Translation Services http://www.phrat.net/

Fast Translation Services è un’ azienda di servizi di traduzioni professionali, interpretariato, insegnamento di lingue, mediazione culturale, rivolti a privati, aziende o enti pubblici. Siamo un team internazionale, unito dal desiderio comune di creare un prodotto di altissima qualità. Il nostro team, sempre all'avanguardia, si avvale della collaborazione di traduttori ed interpreti madre lingua, selezionati in base alle qualificazioni accademiche ed alle specializzazioni di settore, maturate nella loro carriera professionale. Garantiamo servizi di alta qualità sia come termini di tempi di consegna che qualità del prodotto, frutto delle continue innovazioni tecnologiche, abbinate alla pluriennale esperienza dei nostri traduttori .
Preventivi gratuiti: staff@phrat.net

Iscriviti a: Commenti sul post (Atom)

The intercultural mediation in the schools in Italy, especially in Ferrara, Emilia Romagna

The intercultural mediation in the schools in Italy, especially in Ferrara, Emilia Romagna

The intercultural mediation in the schools in Italy, especially in Ferrara, Emilia Romagna

Maria Kavouri, Cristina Mikol Buozzi

Re.media CSII- Comune di Ferrara, Italy

PROJECT ABOUT ACTIVITIES OF THE INTERCULTURAL MEDIATORS REGISTER(Re.media) MANAGED BY THE INTEGRATED SERVICES CENTER FOR IMMIGRATION



POTENTIAL STRUCTURE AND THE MANAGEMENT OF THE REGISTER



The intercultural mediators profile is the Italian answer to E.U indication about the Immigrants Integration and their right to a Fair Education in their host country. To collect this new workers profile, the register Re.media was created.

The intercultural mediators register was started in 2002 inside the Integrated Services Center for Immigration thanks to a collaboration between the Center, the Institutions and the Organizations of the 3rd sector in the Province of Ferrara. The Directory is currently composed of 150 people, 30 who have obtained the regional qualification of intercultural mediator, thanks to a specific training course accomplished in the 2006-2007 school year.

The Mediators represent 30 linguistics areas and they work in four main areas

1. School

2. Health social

3. Informative

4. Law -legal



To place the people in this register we conduct interviews by filling out a form with their personal data, qualifications and experiences in the intercultural mediation field. Subsequently, they are selected and entered in Re.medias database, where we can have their information to contact them when we need it. The minimum requirements needed to be placed in the register is a very good linguistic and cultural knowledge of the people who need their mediation, a secondary school certificate, and experience for at least two years in the intercultural mediation field.



Intercultural Mediators Profile in the school

The Intercultural Mediators profile in the schools environment aims to ease the foreign students integration with his knowledge of both languages. To do this, the intercultural mediator has to know the cultural differences for both countries. He is used as a bridge between the foreign student and the whole class, as well as his family and the school. His intervention helps the student feel comfortable in the class and takes away the initial fear that prevents the student from learning. The mediator stays in the class during the whole lesson and helps the student to understand how to do his schoolwork and what is asked of him. The mediator also helps with language comprehension in comparing both languages.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ ΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗ ΣΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔ.ΣΥΣΤΗΜΑ

sabato 10 ottobre 2009

MARIA KAVOURI:Intercultural Mediator, Teacher of Modern Greek and Italian language as foreign
Affiliation: (Re.media - Centre of Integrated Services for Immigration CSII- Province of Ferrara)
E-mail address:
3382648908@tim.it
maria.kavouri@googlemail.com
Περίληψη της ανακοίνωσης μου στο συνέδριο INTERCULTURAL EDUCATION: Paideia, Polity, Demoi
http://www.iaie.org/athens

Ο στόχος αυτής της έκθεσης είναι να εστιάσει στην ταυτότητα του Διαπολιτισμικού Μεσολαβητή και τον ρόλο του στο ιταλικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η απάντηση της Ιταλίας στις συστάσεις της Ευρωπαικής Ένωσης, ως προς την ένταξη των παιδιών των μεταναστών, και το δικαίωμα τους, σε ίση παιδεία με τους κατοίκους της χώρας που τους φιλοξενεί, ήταν η δημιουργία ενός καινούργιου επαγγελματικού ρόλου, εκείνου του Διαπολιτισμικού Μεσολαβητή ο οποίος λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ του μαθητή, της οικογένειας του και των σχολικών αρχών.

Ο Διαπολιτισμικός Μεσολαβητής είναι συνήθως της ίδιας εθνικότητας με τον ξένο μαθητή και μιλά την ίδια γλώσσα με αυτόν. Επίσης έχει ζήσει μερικά χρόνια στην Ιταλία και μιλά πολύ καλά την ιταλική γλώσσα, γνωρίζει τα ιταλικά ήθη και έθιμα και έχει κάνει ειδικές σπουδές στην Διαπολιτισμική Εκπαίδευση, ή λάβει μέρος σε επιμορφωτικά σεμινάρια οργανωμένα από τις δημοτικές αρχές και σε συνεργασία με την Ευρωπαικό ΚοινωνικόΤαμείο.
Στη συνέχεια θα μελετήσουμε ένα πρόγραμμα ενσωμάτωσης και υποστήριξης, παιδιών Ελλήνων μεταναστών στο ιταλικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Στρατηγικές και πρακτικές διευκόλυνσης και υποστήριξης
• Διευκολύνει και υποστηρίζει την επικοινωνία της οικογένειας με το σχολείο δρώντας ως διερμηνέας, επεξηγώντας την λειτουργία του ιταλικού σχολικού συστήματος σε σχέση με το ελληνικό και μεταφράζοντας στα ελληνικά τις εκάστοτε ανακοινώσεις εκ μέρους των διδασκόντων.
• Η παρουσία του στην αίθουσα κατα τη διάρκεια του μαθήματος χρησιμεύει στο να εξηγεί στον μαθητή τι διαδραματίζεται στην τάξη, πως διεξάγεται το μάθημα και τι ζητείται απο αυτόν.
• Φροντίζει επίσης να μην απομονώνεται ο μαθητής απο το υπόλοιπο της τάξης και να λαμβάνει μέρος σε όλες τις προβλεπόμενες εκδηλώσεις και συνεργάζεται στενά με τους δασκάλους σε προγράμματα ενσωμάτωσής του που βλέπουν εμπλεκόμενη όλη την τάξη.
• Ανάλογα με την τάξη και την ωριμότητα των μαθητών η παρουσίαση και η προσέγγιση είναι διαφορετική. Ο σκοπός όμως είναι πάντα ο ίδιος, να τονιστεί η ιδιαιτερότητα του μαθητή, να υπογραμμιστούν οι λόγοι που τον ανάγκασαν να αφήσει την χώρα του, να δοθούν πολιτιστικά, πολιτισμικά και γλωσσικά ελληνικά στοιχεία στην τάξη σε συνδοιασμό με τα μαθήματα Ιστορίας, Γεωγραφίας και Λογοτεχνίας.
• Στο Γυμνάσιο είναι αναγκαίο να γίνεται μια περίληψη των μαθημάτων κυρίως Ιστορίας και Γεωγραφίας, την οποία η Δ.Μ μεταφράζει στα ελληνικά μια περίληψη του κειμένου για να μπορεί ο μαθητής να παρακολούθει ήδη απο τις πρώτες μέρες της άφιξης του, ταυτόχρονα με την βοήθεια του διδάσκοντα δίνεται ένα κείμενο σε απλοποιημένη ιταλική γλώσσα για να μπορέσει ο μαθητής να εκφραστεί στην ξένη γλώσσσα
• Κατά την ώρα της προφορικής αξιολόγησης η οποία γίνεται παρουσία της Δ.Μ, διεξάγεται με ταυτόχρονη διερμηνεία εκ μέρους της, οι ερωτήσεις του διδάσκοντα μεταφράζονται στα ελληνικά και οι απαντήσεις του μαθητή στα ιταλικά.
• Επίσης και κατά τη γραπτή αξιολόγηση συνεργάζονται διδάσκοντες και Δ. Μ, οι ερωτήσεις έχουν εκ των προτέρων μεταφραστεί και σε αυτή την περίπτωση προτιμείται η αξιολόγηση με την βοήθεια ασκήσεων τύπου πολλαπλής επιλογής.
• Με αυτούς τους δύο τρόπους καθορίζεται ήδη από τις πρώτες εβδομάδες με αρκετή αξιοπιστία και εγκυρότητα το επίπεδο τόσο της προηγούμενης γνώσης όσο και της κατάκτησης της νέας γνώσης του μαθητή πράγμα που καθιστά πιό ήσυχο τόσο τον διδάσκοντα όσο και τον μαθητή.

Προτάσεις για μια καλύτερη Διαπολιτισμική Παιδεία
• Επέκταση του έργου του Δ. Μ με αύξηση των ωρών της επέμβασης του
• Επιμόρφωση των διδασκόντων με στοιχεία Διαπολιτισμικής Παιδείας, Ψυχολογίας των παιδιών των μεταναστών, Διδακτικής Μεθολογίας επικεντρωμένης στην αποφυγή στερεοτύπων και εθνοκεντρισμού.
• Εκπόνηση καινούργιων διδακτικών προτάσεων με διαπολιτισμικό ύφος
• Ανάπτυξη ειδικού εκπαιδευτικού υλικού που να απευθύνεται στις μαθησιακές ανάγκες του αλλοδαπού μαθητή και να τον βλέπει πρωταγωνιστή
• Ανάπτυξη σε ευρύτερη κλίμακα γλωσσικών εργαστηρίων της διδασκαλίας της ιταλικής ως δεύτερη Γ2 με εντατικά μαθήματα
• Διαπολιτισμικές εκδηλώσεις που να εμπλέκουν τόσον τους αλλοδαπούς μαθητές τις οικογένειες τους και τις οικογένειες των άλλων μαθητών
• Open Day για αλλοδαπούς μαθητές και τις οικογένειες τους με την παρουσία του Δ. Μ.με σκοπό την ενημέρωση τους πανω στον τρόπο εργασίας του σχολείου
• Κατάρτηση ερωτηματολογίων και συνεντεύξεων για την εντόπηση των ενδιαφερόντων των μαθητών και των τρόπων μάθησης τους (learning style)
• Παρακολούθηση της προόδου των αλλοδαπών μαθητών εκ μέρους του Δ.Μ με επισκέψεις κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους και αφού έχει τελειώσει το επίσημο καθήκον του.

Η παρουσία του Δ.Μ στο σχολείο λοιπόν είναι εξαιρετικά χρήσιμη ήδη από τις πρώτες ημέρες της άφιξης των ξένων μαθητών για τους εξής λόγους :
• Παρ’ότι δεν είναι ψυχολόγος, βοηθάει το μαθητή αποτελεσματικά με την παρουσία του να ξεπεράση το πολιτισμικό σοκ και τους φόβους του σχετικά με το καινούργιο περιβάλλον
• Ενισχύει την αυτοεκτίμηση του αναδεικνύοντας και υπογραμμίζοντας τις προηγούμενές του γνώσεις
• Συντελεί στην ομαλή ένταξη του μαθητή στο μαθησιακό περιβάλον και στην επίτευξη της αλληλοαποδοχής και της μαθησιακής συνεργασίας, οργανώνοντας γκρουπ συνεργασίας.
• Βοηθάει ουσιαστικά τη σχολική πρόοδο του μαθητή έτσι ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος σχολικής εγκατάλειψης
• Βοηθάει την σχολική πρόοδο όλης της τάξης, που δεν καθυστερεί το πρόγραμμα της στην προσπάθεια να συμπεριλάβει τον μαθητή που έχει προβλήματα κατανόησης
• Συμβάλλει στον διαπολιτισμικό εμπλουτισμό όλης την τάξης με τα διαπολιτισμικά στοιχεία που εισάγει
• Συμβάλλει στην αποφυγή επεισοδίων από έλλειψη συνεννόησης
• Δρα ως γέφυρα μεταξύ του σχολείου και του μαθητή όπως επίσης και της οικογένειας του
• Συμβάλλει στην αξιόπιστη αξιολόγηση του μαθητή

Land without novels?

Roderick Beaton


Occupation and civil war: the midwives of Greek fiction

The Greek novel has never benefited from the kind of attention that has led to the discovery, translation and promotion of, say, Latin-American, Caribbean, or post-colonial fiction. Sporadically, since at least 1881, individual Greek novels in translation have made it into publishers' catalogues here and in America. But with the single exception of Nikos Kazantzakis, who died in 1957, no Greek novelist has become a bestseller, provoked a craze, or spawned a cult; outside the world of specialist or university presses, hardly any Greek novel in translation has remained in print for long. Greece, as "honoured nation" at Frankfurt this year, is fielding an impressive line-up of forty-six writers, many of them novelists, including both veterans and relative newcomers. None can yet claim the level of international recognition accorded to Orhan Pamuk, Ismail Kadare, or Ivo Andric, to name only novelists from the same, relatively "exotic" region. And yet Greek writers, working in a tradition that differs significantly from that of the West, have produced novels during the last century that will stand comparison with the best produced anywhere.
Language, of course, is the obvious barrier. Two early Kazantzakis novels were written in French, two more first published in translation, when he was living abroad. But it is not only language. When Kazantzakis wrote Zorba the Greek and The Last Temptation, in the last decades of his life, he did so quite deliberately for an international readership. The passionate blending of the earthy with the spiritual is much more representative of the author himself than of his Greek background (Greeks don't recognize Zorba as particularly Greek); and Kazantzakis held himself studiously aloof from the tradition of Greek novels, which he once claimed never even to have read.
The whole tradition of storytelling, from which Kazantzakis deliberately distanced himself, speaks a different language, in some of the fundamental terms and concepts that it shares with its readers. The word "fiction" itself, until recently, had no generally accepted equivalent in Greek. Mythoplasia, the term which usually translates "fiction" today, is an academic neologism. The publishing category that includes the novel and the short story is pezographia, which means simply "prose-writing", defined, in Greek, by its medium, not by its content, and certainly not by its fictiveness. There is no Greek word for that Anglo-Saxon staple, "suspense".
Even the word for "novel" is not cognate with the European roman or novella. It was Adamandios Koraes, the classical scholar, ideologue of national independence, and linguistic reformer, who in 1804 coined the term mythistoria (later modified to become mythistorema): mythos to convey the idea of "fable" or "fiction", and istoria, ambiguous between the small world of "story" (his or hers) and the large one of "history" (ours or theirs).
At that time, though, there was no modern tradition of the novel in Greek.
Koraes's term was devised to define the ancient novels or "romances", written in Greek during the first four centuries ad. These elaborate tales of idealized love, tested through far-flung, implausible adventures, are the earliest known stories in the world that can properly be termed "novels". Curiously, there had never been a generic term in Greek for this kind of writing until Koraes's suggestion, made in the introduction to his edition of the fourth-century Aethiopica by Heliodorus.
But Koraes applied the same term to the work of his French contemporaries.
When, in 1832, Greece became an independent nation, the first modern writers of mythistoria grafted what they had plucked from Goethe, Foscolo, Lesage, Voltaire and others on to the trunk of those bygone Greek stories of idealized love. This was the case with the first Greek novel of modern times. Leander
(1833), by Panayotis Soutsos, is an epistolary tear-jerker in which the constancy of ideal love is tested by separation and travels, if not quite by the traditional adventures of the Hellenistic genre; but the story ends with suitably tragic obeisance to Die Leiden des jungen Werthers. As late as 1866, Pope Joan, by Emmanuel Roidis, one of the great comic novels of the century, pokes wicked fun, not just at religious and national sacra, but also at the conventions of romantic love and travel inherited from ancient precedent.
But if the modern Greek novel began life closer to idealized mythos than to real istoria, the latter term, particularly in its historical sense, soon began to assert itself. During the 1870s and 80s, social and economic changes created a broad-based readership for the first time. Partly in response to charges of immorality and irresponsibility (familiar elsewhere in Europe at the time), Greek writers of fiction now began to take a more sombre view of their task. In the last quarter of the nineteenth century, Greek fiction was harnessed to the cause of communal self-knowledge (Hardy's Wessex or Zola's Paris transposed to the Aegean).
In the twentieth century, the traumas of history laid a heavy hand on the conscience of the novelist. Life in the Tomb (1924), by Stratis Myrivilis (now published by Quartet), is a searing account of trench warfare on the Macedonian Front during the First World War. Ever since, an influential trend of Greek writing has sought to bear witness to collectively experienced events. The legacy of the Greek civil war extended this tradition to the end of the century. That war began in the mountains of occupied Greece in 1943, and lasted intermittently until 1949. But beneath the surface, it continued long after, especially during the dictatorship of the Colonels, from 1967 to 1974. Only in
1981 did Greece's first socialist government allow the suppressed memories of the defeated Left back into official public consciousness.
Bearing witness to history, during that time, was more than a literary trend; until 1981, official history was limited to a single version of what had happened in Greece during the 1940s. Only in literature could alternative versions of a contested past be represented. In public discussions, held in the early 1970s against a background of political oppression, first-rate writers of what in English would be called "fiction" declared their principled refusal to "invent".
All this is part of the legacy inherited by Greek writers since the 1960s. The best Greek novels of the last half-century include The Third Wedding by Kostas Taktsis (1962), a raucous reliving of recent Greek history through the antiphonal voices of two middle-class Athenian women; Mission Box by Aris Alexandrou (1974), which obsessively dissects the language and the mentality of the Communist side in the civil war with all the intellectual rigour of Proust or Kafka; and The Great Square (translated as Crossroads) by Nikos Bakolas
(1987), whose gentle, undulating streams of consciousness weave together a rich tapestry of lives and passions centred on the northern Greek city of Thessaloniki, before and during the Second World War. Irrevocably shaped by the experience of the German Occupation and civil war, these writers are among the undoubted postwar greats, and have been hugely influential.
Since the end of the dictatorship in 1974, and particularly during the 1980s, there has been a remarkable "explosion" of fiction, much of it of high quality, marked by a new sophistication and versatility. The 1980s also saw the development, in Greece, of a true mass market in fiction, as fiction began to outstrip poetry, both in volume and prestige. In Greece, as elsewhere, the novel is now the dominant genre; only in the past few years have such phenomena as literary agents and published bestseller lists begun to become part of the culture.
Many of the most striking and original voices in Greek fiction since the 1980s have been those of women. Eugenia Fakinou established her reputation with The Seventh Garment (1983), a brilliantly concise magic-realist montage of Greek history, myth, atmospheric evocation of landscape and crazy folklore. Parallels can be found in South American fiction, in Milan Kundera and Salman Rushdie, but all Fakinou's books are vividly anchored to her own place and time. Rhea Galanaki, also highly thought of as a poet, turned to fiction at the end of the 1980s; in three novels published since, she has challenged the way in which the history of her country has been constructed since the nineteenth century, provoking both comparison, and public dialogue, with Orhan Pamuk.
And at Twilight They Return, by Ziranna Zatelli (1993), is an epic magic-realist saga of life in northern Greece, spanning four generations across the turn of the previous century. Highly successful at home, this huge novel has been acclaimed in German, Dutch and Italian translation, and is about to come out with Seuil in Paris. Why it has not been taken up in this country is something of a mystery. It can stand the inevitable comparisons with Gabriel Garcia Marquez and Isabel Allende.
Among male writers, Thanasis Valtinos has specialized in a collage of real data and real, or real-seeming, testimonies. Valtinos in this way extends, and at the same time explodes, the convention of eye-witness authenticity which has figured so largely in the "fiction" of the last century. Orthokosta (1994) takes its title from the name of a monastery in the southern Peloponnese, which was the scene of internecine atrocities in 1944. The book consists of a fragmentary set of witness statements and interviews, from which the reader is enticed and provoked to try to make out what "really" happened. Perhaps the most provocative thing about this book is its subtitle: mythistorema. In this "novel", we participate in the making of history out of the raw tissue of individual stories.
The only contemporary Greek writer to have won a commitment from a UK publisher is Yoryis Yatromanolakis, four of whose six books (not all of them can be classed as fiction) are now in print from Dedalus. Yatromanolakis is a master of sophisticated pastiche, that draws on a deep knowledge of the ancient and modern past of his country. History of a Vendetta (1982) and A Report of a Murder (1993), both set in the author's native Crete, direct a meticulous and unflinching gaze on the nature and consequences of the act of taking a life.
These densely-wrought narratives are "murder" stories in the same way that Oedipus the King or Crime and Punishment are.The work of these and other Greek writers is on show at Frankfurt this week, co-ordinated by the National Book Centre of Greece. The traditions on which these Greek novelists draw is at once older, and more diverse, than the familiar European one, dominated by the eighteenth- century "rise of the novel". They open up a rich imaginative world, one that still largely awaits discovery in the West.

Article from From Times Online
October 12, 2001 By Roderick Beaton.

Iscriviti a: Commenti sul post (Atom)